| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 |
| 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 01 | 02 |
Czasem w środku coś się we mnie rozrywa. Zmęczenie odbija się na każdej płaszczyźnie. Przekalkowuje się samoistnie na wszystkie sfery. A wtedy im bardziej pragnę bliskości tym mocniej zęby zaciskam w milczeniu. Milczenie mam zakodowane jako lekarstwo, gdy ono nim nie jest. Odsuwam się i zwijam w sobie, chowam głowę by w oczach nikt nie mógł nic wyczytać…
… I'm a whisper in water
Secret for you to hear …
Dziecięce marzenia pt. „kim chce zostać gdy będę dorosły” bywają dosyć często zabawne. Ale są też te niepokojące. Rozśmieszyło mnie stwierdzenie – chce być śmieciarzem a trochę przeraziło krótkie – będę złodziejem… Pamiętam, że sama bardziej romantycznie podchodziłam do sprawy. Pociągały mnie krótkie spódniczki, falbanki i baletki. Nie było mi dane nawet zakosztować. Może i dobrze, bo to ciężka praca. Nie posiadam tyle samodyscypliny i systematyczności. Ale do tej pory bardzo lubię boso chodzić na palcach…
Przedziwny sen… Gęsty Las. W głębi lasu dom. Za domem człowiek rzucający drewnem przed siebie. Uczucie zdziwienia i ciekawości. Po przekroczeniu granicy zupełnie inny świat. Może nibylandia… Woda, mnóstwo wody, gdzie tylko wzrokiem sięgnąć.... A na wodzie pływające drewno, domy, krzesła, szafy, cokolwiek z drewna mogłoby być wykonane tam właśnie pływało. Oczy miałam szeroko otwarte z radosnego zadziwienia, jeszcze do teraz smakuje to uczucie.
Obudziłam się z myślą, że może morze by odwiedzić jesienią, wtedy jest ono przeze mnie ulubione…
Poranek. Zaczepnie pozostawiam na pościeli białe nagie ramię… kusząco, prosząco… żeby choć na krótką chwilę opóźnić Jego wyjście. I wtedy za każdym razem… otwiera mnie szeptem, szelestem słów swoich miękkich. Albo kluczem jest dotyk, muśnięcie…
Wśród papierów, cyfr, nie ma czasu na takowe się rozmarzanie. I tylko w czasie między dwiema mikrymi cząsteczkami czasu pozostają przymknięte powieki… I tak, pora wrócić jeszcze do pracy.
Jakby świat się mi zatrzymał w pomarańczowych ścianach. Ciągle nie potrafię się przebić. Zgrozą mnie ogarnia nocne niespokojne milczenie, jakby coś było zamknięte we mnie na zawsze. Za to głos wewnętrzny jest hałaśliwy. W zamieszaniu uciekam jeszcze bardziej w głąb siebie.
Karpaty Ukraiński piękny kawałek gór. Nie mamy tu takich. Aż chciało by się samotnie powędrować... tam prawdziwie samotnie. Bo w takim właśnie wędrowaniu jestem ich bliżej. Taka śmiesznie egoistyczna myśl, że będąc samemu czuje się je wyraźniej, mocniej, jakby ich oddech na plecach, karku, każde westchnienie i szept. Człowiek się rozpływa w przestworzach, ciało jest tylko sposobem, a wszystko jest w głowie.
A teraz sama nie wiem czy aby tak na pewno chce mi się dalej wyruszać. Połowiczna samotnia. Swoją drogą rozleniwiłam się straszeczniście.