| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 |
| 08 | 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 |
Kropelki potu na dłoni. Dłonie płaczą. Jak linie papilarne biegną ich ścieżki…
Mój obraz mi się rozmazuje, moje radości maleją.
Dziękuje za:
telefon ten ważny bez przypominania,
życzenia te pamiętane i niepamiętane,
kartkę z polnymi kwiatami,
list,
zaproszenia, rozmowy,
słowa o wyjątkowości,
nierzeczywisty pocałunek na dobranoc,
białe wino.
Sama siebie przekonuję, że to przecież tak wiele...
I tęsknię tak strasznie cicho… co przeraźliwie mi wręcz dźwięczy…
Niesamowite zdjęcie. Drobniutkie krokusy rozpostarte na łagodnym rdzawym stoku górskim. A w tle góry potężne, zaśnieżone, ostre. Tu krokusy a dwa kroki obok śnieg. Niebo mocno lazurowe. I ja wiem gdzie to jest, gdzie tak jest co roku. Chcę tam być, ale zdjęcie nie ma magicznych właściwości, nie przeniesie ani w miejsce ani w czasie. Poczekam.
Droga Wiosno w związku z powyższym proszę o jak najszybsze stawienie się w miejscu wyżej opisanym.
Mam dylemat z tych trudnych. Bo ptasie mleczko leży w barku już jakiś czas. Zjeść czy nie zjeść. Słodyczy nie lubię ale kawa paruje i coś mnie kusi…
Rozmagnesowało się. Umysł nie jest skorelowany z ciałem. Jedno zmęczone a drugie ponad miarę rześkie. I chęci po stronie tego drugiego a wiadomo wola wykonania czegokolwiek uwięziona w celi zwanej umysłem.
Ktoś w powietrzu rozpylił senność. I czuje ją pod powiekami, na powiekach, na ciele, i umyśle. Taki tydzień.
Tytuł tego obrazu co obok mnie rozśmieszył. Portret Wstrętnego Pryszczatego Kocura.