| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 |
| 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 01 | 02 |
Tak właśnie tak. Włączam głośno. Bardzo głośno. Zagłuszam. Nie chce ciszy. A ten głos wpuszczam do swojej głowy. Niech rozbrzmiewa, niech pobudzi wszelkie neurony. Ding dong. Niech wierci mocno i nie ustaje. Where I am? Niech nie pozwala myślom przystanąć choćby na moment. We can’t ignore. Niech ukoi, zaspokoi, ukołysze… I’m so alone. Dziś nie patrzę w lustro. Away, away...
A Pan Kot mruknął przeciągle, potem połasił się do nóg, otarł dwa razy, wypił misę bielutkiego mleka, mruknął znów tym razem na pożegnanie i zniknął. Wiadomo ma swoje kocie sprawy, kocie życie, kocie tylko jemu znane sekrety… I tylko czasem w nocy mam wrażenie, że ulubione mruczenie słyszę… tuż nad uchem.
Dosypianie po godzinie jest do bani, nie sprawdza się. „Ona ma problemy z wstawaniem.” (to o mnie przy mnie). Taaa jasne, i dobrze, że tylko tyle a może i psycholog?
„Dobrze, niech badają odważniki, fałszywe są wszystkie, ale co ja mogę na to poradzić? Jestem takim samym handlarzem jak wszyscy handlarze. Daję fałszywą wagę.”
Roth
„Jestem przeciętna.”
Charolette
Tak racja alkohol odstawiamy. No na jakiś czas wiadomo. Żołądek też musi odpocząć. Trzeba wziąć się za to co odsuwane z niesmakiem jak najdalej. Jednym słowem się zdyscyplinować. Bo się zatracam w jakiejś otchłani gdzie ni światła, ni dźwięku czystego. I szaro tam i brudno, zgiełk okropny i słowa wyłowić niepodobna, a o ciszy zapomnij. Na początek: snu dawka siedmiogodzinna.
I nic. Zmęczenie. Tu - tam - owam. Energie powoli upłynniam. A za chwile i tak będzie przypływ. Takie niewyczerpane pokłady. I nie sprzedam, nie oddam, nie zakopię… jest uczepiona jak dziecko rąbka maminej spódnicy. Raz z tym dobrze, raz wręcz koszmarnie doskwiera, nęka i szarpie.
Portiera nie ma i podobno nie będzie. Tego co go tak najbardziej lubiłam. Ten co to zawsze pamiętał jaki mi kluczyk trzeba podać. I uśmiechał się co rano, nawet na moją wiecznie zaspaną twarz. A kluczyk to tak bez słów, wchodząc w drzwi już miałam praktycznie w garści. On zawsze obserwował w oknie kto się zbliża i ściągał z tablicy odpowiedni. Na moją półprzytomność reagował właściwie – nie reagując. A jego „dzień dobry” to takie wyśpiewane. Nie ma go od tygodnia. Umowa się mu skończyła – nie przedłużyli. I już nie ma właściwego człowieka na właściwym miejscu.