| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 01 | 02 | 03 |
| 04 | 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
Nie zatrzymasz wiatru. Możesz spróbować a woda i tak przeleje ci się przez palce. Nie kupisz tego co na sprzedaż nie jest, nieważne jaką walutą chcesz zapłacić . Truizmy? Oczywistości? Czasem kiedy podstawisz dłoń, ostrze noża spadnie właśnie TĄ stroną. Nie rób tego. Energia umiejscowiła się niefortunnie akurat w mojej głowie. Tam urządza swój własny sabat. Tak – to boli.
Mgła wcale nie przyjemna w dotyku, zimna i gęsta. Po obu stronach ścieżki pola miodowej wysokiej trawy sięgającej mi do pasa. Cudownie kontrastuje się z tym rozlanym mlekiem. Idę z rozpostartymi rękami głaszcząc ją. Dotykam wszystkiego. To ten zmysł, którym wydaje mi się, że jestem w stanie poznać najlepiej. Mży, jest błotnisto, boli mnie żołądek, jest paskudnie i jest pięknie równocześnie. Kiedy wyłaniałam się z tej trawy przed sobą widzę mężczyznę w kapturze, wyglądał jak jeden z tych tajemniczych wędrowców. Swój kaptur naciągam wówczas jeszcze mocniej. Wędrowcowi towarzyszy karzełek pełen obaw czy podoła w tej wędrówce. Wędrowiec obdarzył mnie swoim tajemniczym uśmiechem. Momentami ogarniała mnie ochota by położyć się pod iglakami, gdzie łoże usłane z opadłych igieł albo na tych intensywnie rdzawych liściach. Rozsiadam się w lesie na pniu, podnoszę z ziemi garść kolorowych liści. Koniec? Czy może początek?
Tak to była książka o obsesji. Wertuje pamięć. Wyraźnie pamiętam okoliczności przewracania kolejnych kartek. Ja zostawałam w domu, on wyjeżdżał na spotkania. Parzyłam dużo kawy i wybierałam sobie lekturę z jego pokaźnej biblioteczki, zapadałam się w fotelu i lekturze. Gdy wracał zaspokajaliśmy głód siebie. Potem kiedy nadzy leżeliśmy dając sobie ciepło, on mówił: „opowiedz mi o tym obłędzie”. Opowiadałam... o książce, o życiu, o skutkach i przyczynach. Nie przeczytałam wówczas tej książki do końca, nie wiem co się stało ze studentką. Nigdy już do tej lektury nie wracałam.
Zawsze wierzę w pierwszy raz usłyszaną obietnicę, że nastąpi jej spełnienie. Nie będę podważać prawdomówności na zasadzie porównania i doświadczenia. Po tej pierwszej niespełnionej pozostaje nie-dowiara, i tak po kolejnej coraz większa aż zamieni się w niewiarę. Ta ostatnia pomimo swojego NIE ma taką idiotyczną cechę jak nadzieja. Jednak długość życia przekłada mi się na coraz większą cierpliwość. Tak, cierpliwość, narwanie pozostanie na zawsze na amen po wiek wieki. Czuję się jakbym lewitowała w powietrzu. Lekka jestem ale przecież nie aż tak. Wypełniona helem. Dziwnie tak, inaczej. Tydzień jeszcze, a potem a potem… oby nie było aż tak zimno.
Lubię duże lustra. I ten piękny obraz również.
Napisał, że mam nad sobą przyduchę. Zaraz po przeczytaniu tego ogarnął mnie wewnętrzny pusty śmiech. To całe zamieszanie było obok, nie starałam się nawet wniknąć. Nie potrafiłam wykrzesać z siebie nawet cienia empatii. Przeszłam obok, to nie człowiek umierał, to jedynie durne sprawozdanie na-ten-tych-miast. Nagle wydało mi się śmiesznym to, że musimy w ten sposób pracować. Wykonujemy ten katalog różnych czynności, i co z tego, świat przez to nie będzie lepszy, nie będzie prostszy. Patrząc cząstkowo gubi się całość, traci się sens. Coraz częściej potrzebuje urlopu, odpoczynku. Płonące korony drzew gdzieś tam…