| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 30 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 |
| 07 | 08 | 09 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 |
W jednej chwili jakby ktoś przykopał mi w brzuch. Pochylona lekko do przodu. Łzy w oczach. Ból. Szarość po drugiej stronie, brak kontrastu, rozmazany obraz. Coś pękło. Wykrzywiło twarz. Żal. Skąd...? Świat wydał tak głośny jęk, nawet ja go usłyszałam.
Jakieś stare kasety… tak mnie naszło…
„Czasem nagle smutniejesz to jakby dnia ubywa, i nie wiem jak ci pomóc, więc tylko proszę wybacz… czasem widzę w twoich oczach na krótka chwilę goszczą i nie wiem czy coś mówić i nawet nie wiem po co… puszczam więc wtedy latawce ze śmiechu mego śmieszne, i znowu dnia przybywa powietrze staje się lżejsze, im lżejsza staje się wędrówka z plecakiem wciąż coraz cięższym nad domem przysiadła tęcza na nieba niebieskiej gałęzi…”
tak sobie pije piwko i śpiewam… ha dla siebie… a zawsze chciałam to usłyszeć nie ze swoich ust…
Zmęczona sobą. Uczuciami, słowami, uśmiechem, dotykiem… Światy mi się mieszają. Jestem tu, tam, gdzieś dalej, i jeszcze tam obok, i wszystko w jednym czasie. Płaszczyzny rzeczywista, wirtualna się przenikają, zahaczając ze zgrzytem o siebie. W nierzeczywistości zostawiam ulotny ślad stóp, który za chwile zmyje deszcz, zdmuchnie wiatr… w rzeczywistości pozostają zmęczone nogi.
Kropla potu skapująca w dołku pomiędzy piersiami – jest – wyraźna – chłodzi – lubię.
I ciągle ten piec… brakuje, ehh w środku lata… To nie to gdy ręce wystawię do słońca. Inny rodzaj ciepła.
A burza przeszła obok.
i miała być notka... i była notka... i skasowałam... pozostał obraz...
Poprosiłam o słońce i było słońce… jakie to proste. Szkoda, że nad wyraz rzadkie. Słońce w najpiękniejszym wydaniu. W oprawie spadających kropel deszczu…. I te piękne róże, mam je przed oczami… herbaciane z otoczką czerwieni jakby miały spłonąć za moment….
Zmęczenie, cisza, kubek gorącej herbaty… i sen tuż obok…