| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 31 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 |
| 07 | 08 | 09 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 |
(…) dziwnie się srebrzysz aniele mój
w tęczowym piórze
nade mną góry wieżyce miast
nade mną
błękitne szerokie okna
i jasne smugi od lamp
i twoja postać, jasna postać (…)
Te słowa i ten obraz się skomponowały w mojej głowie. Zdrętwiałe myśli. Zimno.
Przesycenie chodzeniem, a ciągły niedosyt gór. Trzeba by tam mieszkać aby czuć je zawsze gdzieś blisko. Trzeba by się zatrzymać… A nasz kolega – organizator, miał do zrealizowania plan. Udało się dzięki naszym i jego nogom, i sprzyjającej pogodzie… Huculszczyzna to miejsce gdzie czas ma zupełnie inny wymiar. Ludzie przemieszczają się wszędzie na własnych nogach robiąc przy tym dość odległe kilometry, żyją ze zbieractwa i hudoby, i wszystko namiętnie grodzą – płoty, płoty i jeszcze raz płoty, wszystko jest spasione i jednocześnie osrane, obijają domy blachą i przy tym swoim prostym skromnym życiu są sympatyczni i mili. Niesamowite i wręcz zabawne w Ukraińcach jest to, że są bardzo przyjacielscy i zawsze chcą dobrze, ale wychodzi zazwyczaj na odwrót, coś pomieszają, pozmyślają, przekręcą.
Trochę wiatru (oj wiało, wiało…), trochę deszczu, dużo słońca – tak wyglądał bilans pogodowy. Cisza, spokój, szmer strumyka… Pierwszego turystę spotkaliśmy dopiero w czwartym dniu na granicy ukraińsko – rumuńskiej, kompletnie niestrzeżonej zresztą. Za to towarzystwo krów, byków i koni mięliśmy nieprzerwanie. Jeden nawet buhaj zasadził się na nasze obozowisko, uszkadzając koledze namiot, na całe szczęście nie zrobił większych szkód. To nie są góry z wyznaczonym szlakowanymi drogami. Nie raz przedzieraliśmy się przez wysokie trawy, rwące strumyki, las kompletnie zawalony przez zrąb i stare walące się drzewa. Pełna różnorodność, nie zawsze oczekiwana i lubiana. Zmęczenie osiągnęło u mnie apogeum w szóstym dniu nieustannej wędrówki, wtedy uznałam za stosowne zrobić wykład na temat używania pewnych określeń typu „blisko”. Jednak to samo zmęczenie wynagradzane było pięknymi widokami i satysfakcją ze zrealizowanej drogi.
Siedząc tutaj wcale nie czuję się wypoczęta. Wszystko jakieś takie niewspółmierne. Psychika oddalona od problemów bieżących – była, nastał czas teraźniejszy, tu czas płynie dość wartko. I moje biedne pięty, które katuje niestety już zakładanymi czółenkami. Mam ochotę jeszcze gdzieś wpaść w zapomnienie, na swój własny kształt, w swoim własnym świecie.
Zadzwoniła w niedziele. Zapytała czy nie wybieramy się nad wodę. Taki mieliśmy plan, w czterech ścianach, gdzie grzeje od sufitu nie bardzo da się wysiedzieć w taki skwar. Znaliśmy ją ze ściany. Kiedy ja zaczynałam Ona już przechodziła sufity, jednak w prawdziwych skałach zupełnie się gubiła i psychika Jej nie wytrzymywała, robiłyśmy wówczas te same drogi. Wspinanie miało być terapią na Jej alkoholizm. Już rzadko kiedy jest. Kiedy wsiadali do samochodu była pobudzona, taka inna niż zazwyczaj ją znaliśmy. Dziewiąta próba samobójcza, szpital, prochy antydepresyjne, takie było rozwiązanie zagadki Jej niecodziennego zachowania. Przedwcześnie dojrzała. W wieku dwudziestu jeden lat miała za sobą ćpanie, dziecko urodzone w wieku szesnastu lat, matkę alkoholiczkę, rozwód rodziców, własne pijaństwo, kolejne próby samobójcze, depresje… Miała też wiele wspomnień: dużo starszych dobrych przyjaciół – większość już nieżyjących albo siedzących w więzieniu, prawdziwe punkowanie, włóczęgowanie za przysłowiowy grosz, koncerty, ostre imprezy, ostre zjazdy… i gdzieś tam zatrzymała się. Dziecko niepogodzone z własną dorosłością. Nieszczęśliwe.
Co dzień przechodzę obok mieszkania Jej babci. Często ta starsza chora kobieta krzyczy z okna, złorzecząc każdemu przechodniowi. Wtedy przychodzi mi Ona do głowy, i to że schizofrenia bywa dziedziczna…
W końcu wyczekana leniwa sobota. Wśród dźwięków, kobiecych ciepłych głosów, którymi można się otulić, zapachu smażonych pomidorów, czosnku na palcach, huśtania na krześle, spokoju pod powiekami…
„Mam kota
na gorącym dachu mojej głowy
on czuwa nad smakiem i kolorem moich nocnych spraw…”