| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 01 | 02 |
| 03 | 04 | 05 | 06 | 07 | 08 | 09 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
| 31 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 |
Warkocz zapleść. Ze snów i marzeń. Długi do samej ziemi. Przeplatany wstęgami kolorowymi jak pasy tęczy. Ze słów i ciszy. Z nut czystych jak woda w strumieniu górskim. Wibrujący pod każdym drgnięciem powietrza. Gdzie wiatr, gdzie deszcz, gdzie las, gdzie…
Dzień dobry. Dobranoc.
Podświadomość. Coś szarpie za ramie podczas snu, żywe obrazy – krótkie epizody, których o poranku nie pamiętam, ale nic przyjemnego, pozostaje niesmak i zmęczenie na cały dzień. Uwaga! – to się tej pani wyśniło. I już nawet wiem skąd mi się ta uporczywa myśl wzięła – bycie wiatru kochanką. Niesamowite jak łatwo temu ulegam i jak ciężko sobie uświadamiam. Mogę pewnej części siebie wmówić wszystko, dosłownie wszystko… podczas gdy inna przygląda się temu ironicznie.
Czy jest jakieś dziś? Zaczynam nie odróżniać.
Ulice, uliczki, zaułki, wąskie przejścia, pasaże…
Wenecka ulica. Pełna luster, świecideł. Migota tysiącami blasków. Karuzela kolorów. Maski otaczające z każdej strony. Obracasz głowę co dwadzieścia stopni śmiejący się klauni, płaczące arlekiny, słodkie laleczki, diabły, anioły, jednorożce, baśniowe stwory, tysiące księżyców, miliony słońc… biżuteria krzyczy do ciebie, złote drobiazgi uśmiechają się kokieteryjnie…
Hiszpański pasaż. Dzwoneczki na ulicach. Sombrera… morze tych kapeluszy we wszystkich barwach: jak morze, jak kanarek, trawa czy dojrzały owoc wiśni lub totalna impresja. Kastaniety mniejsze większe, byki w swej miniaturze niegroźne, wyroby ręcznie tkane. Kawiarnie z przepyszna kawą.
Staromiejskie polskie uliczki. Przekonywują, że pomimo swojej starości ciągle żyją, że wciąż oddychają. Kocie łby, szare kamienice, przytulne kawiarenki, knajpki w piwnicach… tak to jest najbliższe…, nigdzie indziej nie mogłabym mieszkać.
I ten jeden wąziutki zaułek, gdzie zawsze mnie ciągnie, który z satysfakcją przewodnika zawsze pokazuję.
The land that I love so well
Hear the voices of our history echo all around
;-)
Nakładam bezbarwny lakier na paznokcie. Bez pośpiechu. Powoli. Przytrzymując za każdym maźnięciem pędzelek na paznokciu. Przymykam wówczas powieki, by uwolnić dzisiejszego dnia obrazy. Z zamyśleniem. I niewielką dokładnością, w końcu – bez barwy. W rytmie wyszeptanej muzyki, pomiędzy kolejnymi łykami kawy…
Jedna noc – małżeńskie łoże – młoda samotna kobieta.
Inne noce – to samo małżeńskie łóżko – inna starsza samotna kobieta.
Czym jest samotne małżeńskie łoże? Wyschnięte źródło dla mnie. Już nie sacrum. Ono nie żyje, nie oddycha. Być może wspomnienia, łzy, żal, smutek, pocieszyciel dla właścicielki, być może... Kładę się po stronie przeznaczonej dla Niego – ze spokojem.
Mam w pamięci jeden wieczór. Same we dwie w pustym dużym domu. Ona w czerni stojąca w oknie, łzy płynące z jej oczu i pytanie „Co ja mam teraz robić? Bez Niego…” i tu następowała historia ich miłości, życia, radości, smutków… słucham do końca… milczę… co bym nie powiedziała brzmiało by banalnie.
Wyjechała odpocząć pierwszy raz bez Niego, zostawiając klucze dla mnie i pościel na Jego połowie łoża.