| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 28 | 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 |
| 04 | 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
Jesień w powietrzu wibruje już delikatnie… chyba wszyscy to czują i widzą.
Pogodę praktycznie minionego tygodnia wykorzystałam właściwie – siedząc w barze. Bar za każdym razem był inny, co by się nie opatrzyć i nie pomylić z domem.
Przyszłe dwa tygodnie czas w końcu poświęcić nauce. Zgrabnie mówiąc zaległy egzamin.
Czekam na Niego. Wrócił, ale jeszcze nie dla mnie.
Obecnie nadszedł czas dłubania słonecznika.
Umieszczamy czekanie w ramach czasowych. To tak mało adekwatne do tego co odczuwamy… Każdy wdech i wydech. Myśli pijane tylko tym jednym. Długości stawianych kroków odmierzane przedmiotem czekania. Cóż znaczy długo… skoro zawsze jest długo… ile trwa ta jedna chwila czy może chwil wiele… mgnienie… zamknięcie i otworzenie oczu w nowej upragnionej rzeczywistości… wschód i zachód słońca… uśmiech księżyca… poranki wszystkie zlewające się w jeden… wieczory zmieniające swe barwy…
Pogrąża, pożera... Przypływ, odpływ… płytki oddech, urywający się w połowie… Ktoś obudził uśpione przeze mnie demony pożądania. Siedziały spokojnie i cichutko na tej najwyższej, niedosięgłej półce, a On jakby wiedział, ze właśnie tam są, że czekają na niego… jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki rozpostarły swoje zmięte kolorowe skrzydła… Smak skóry delikatnie słony, kolor oczu bezkresny ocean, usta o zapachu truskawek… słowa wysączone powoli do mojego ucha jak trucizna…
Pozostawił czasowi z rozsypanymi włosami w nieładzie…czekać… czekać… czekać…
Poranne powitanie w postaci sterty papierów na biurku. Z czego większość z adnotacją pilne. Dostałam mdłości. Sortowanie tego zajęło mi dłuższą chwilę. Naprawdę pilne i szybkie w wykonaniu na biurko, mniej pilne pod biurko czyli te do dni 30 – stu, zaglądnę jak będę sobie chciała zepsuć humor, i na końcu te, które wzbudzają mój niekłamany wstręt i nie powodują upływu terminu do szuflady jak najgłębiej, kiedyś tam zajrzę… Potem jeszcze czulsze powitanie przez współpracowników „nareszcie jesteś, pamiętaj trzeba zrobić to i tamto, przyjdzie ten i owen” na co uśmiecham się sympatycznie. Otrzymuje duża dawkę informacji na temat stosunków międzyludzkich panujących w firmie zanim zdążę o cokolwiek zapytać, na zapas jakbym zapomniała, bo raczej nikt nie bierze pod uwagę mojego słabego zainteresowania. Jeszcze tylko pozostaje mi wyczerpująca odpowiedź jak minął urlop lakonicznie w stylu „a dziękuje dobrze” i chwila spokoju. Stęskniony informatyk zaprosił mnie do siebie, aby mnie szczegółowo zapoznać z nowym programem, jakbym miała zastępstwo jego osoby wpisane w zakresie swoich czynności. Jednym słowem czuje się dowartościowana i no potrzebna.
Jeden pozytyw – bezpośrednia przełożona na urlopie i chwała jej za to.
I jak nie lubić powrotów.
Jak mawia moja koleżanka: Ave Caesar, morituri te salutant.
Podróż autobusem. Świadomość bliskości domu towarzyszy od początku dnia. Przekręcam kartki książki z wyraźną ciekawością. I tylko kątem oka dostrzegam swój przystanek. W biegu zrywam się, zamykam książkę, zbieram swoje rzeczy z siedzenia i próbuje zdążyć zanim zamknięte zostaną mi drzwi przed nosem. Wysiadam. Miejsce to samo, które na co dzień oglądam – wjazdy i powroty z pracy. Nie widzę, czuje się obco. Przed chwilą byłam z bohaterką lektury w La Paloma. Uczucie zawieszenia pomiędzy światami, i pierwsza próba dopasowania się i przestawienia na rzeczywistość.