| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 01 |
| 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 | 08 |
| 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 |
Czekam... tak sobie tu i teraz, czekam... Odliczam... sekunda po sekundzie, minuta po minucie tik tak.... jak wolno płynie czas... czasem dźwięk dzwonka zakłóci niepokój czekania. Każdą kroplę niepewności wycieram szybko do sucha. Oczekiwanie powoli zaczyna nie mieścić się w moich dłoniach... nie każ mi dłużej czekać... proszę...
W piątki ludzkość doznaje otumanienia...
Poranek
- ploszę pani, ploszę pani... - jakiś młody sepleniący człowiek biegnący z reklamówką
- ? - ja jeszcze całkiem senna udająca się do autobusu
- ktoledy do Hlubieszowa?
- a gdzie to?
- koło Zamościa
- acha... no to w prawo, prosto i w lewo
a to tylko ponad 200 km...
W pracy
- w czym się teraz chodzi na plaży? - mój drogi kolega z pracy
- w bikini - ja oderwana od papierów
- a to szkoda... - on
Sms
- idziemy na piwo?
- a stworzysz mi model ekonometryczny? - moja koleżanka
Knajpa
- przepraszam czy można usiaść przy tamtym stoliku - ja do kelnera
- nie, ten stolik jest przeznaczony do konsupmcji - kelner
- ale ja zamierzam konsumować
- piwo nie zalicza się do konsumpcji
co za ..., i czy ja mam na czole napisane piwo? ....
A dziś.... mam ochotę zrobić sekcje na swoim ciele. Wyjąć z piersi ciągle bijące, ciepłe serce. Potem wątrobe, kiepsko funkcjonujący żoładek, płuca... Sprawdzić jak długie są zwinięte ciągle jelita. Wyciągać powoli wszystkie żyłki jakby wypruwać nitki z materiału. Porozkładać na stole i patrzyć...
Już tylko wspomnienie, słaby zapach... Z czasem wytrze się jak ulubione dżinsy. Wczoraj czy przedwczoraj a jakby lata temu. Wstaje mi się lepiej a śpi śniąc. Dodałam do kalejdoskopu przeszłych zdarzeń. Mogę sobie zacząć od nowa puszczać slajdy.
Kiedyś drażniła mnie gdy zasypialam u babci na wsi cisza. Taka zupełnie prawdziwa gdzie jedynie bicie zegara pokazywało jej brzmienie. Regularne uderzenia przerwały ją na chwilę jakby noc wstrzymywała oddech. Dźwięczała mi ona w uszach, przeszkadzała i drażniła, a ten zegar najchętniej wyrzuciłabym przez okno. Cisza w kompozycji z ciemnością, gdzie oko ludzie długo nie potrafiło sie przyzwyczaic do niej. Czasem jedynie jakiś świetlik przeciął powietrze rozświetlając mrok. To bylo niesamowite ale jakze niepojęte dla mnie wówczas. Tak bardzo bałam sie ciszy i nocy, że pragnęłam jak najszybciej zasnąć...
Zastanawiam się, w którym momencie nauczyłam się ją cenić...