| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 |
| 08 | 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 |
Nie koniec ani początek roku a ja ciągle tylko bilanse robię. Bilans tygodnia, miesiąca, spotkań, rozmów… Tu zakończyć tam rozpocząć. Ale jakoś mizernie mi to idzie.
Osłabiona chyba nie potrafię właściwie oceniać.
Gardło wciąż boli i ucho zaczęło kłuć. Medyk nie po drodze.
Ciepłe swetry już odkurzone. Kubek gorącej herbaty w zasięgu ręki.
Tylko zapach ogniska plącze się gdzieś całkiem blisko, może dlatego, że go zabrakło.
Nieodparte wrażenie, iż ta jesień potrwa krótką chwilę.
Czasami... Wstrzymuje oddech by niewidzialność za rękę potrzymać. Budząc się oczy mocniej zamykam by móc zniknąć zupełnie. Palcami skóry dotykam jak wróżka co zaklęcie wypowiada. Zęby zaciskam by słowom tlenu nie podać.
Jak łza spływająca z Twojego oka, liść co z drzewa spada… ja delikatnie trzema kreskami na cienkim pergaminie gęsim piórem naszkicowana…
Jesień w powietrzu wibruje już delikatnie… chyba wszyscy to czują i widzą.
Pogodę praktycznie minionego tygodnia wykorzystałam właściwie – siedząc w barze. Bar za każdym razem był inny, co by się nie opatrzyć i nie pomylić z domem.
Przyszłe dwa tygodnie czas w końcu poświęcić nauce. Zgrabnie mówiąc zaległy egzamin.
Czekam na Niego. Wrócił, ale jeszcze nie dla mnie.
Obecnie nadszedł czas dłubania słonecznika.
Umieszczamy czekanie w ramach czasowych. To tak mało adekwatne do tego co odczuwamy… Każdy wdech i wydech. Myśli pijane tylko tym jednym. Długości stawianych kroków odmierzane przedmiotem czekania. Cóż znaczy długo… skoro zawsze jest długo… ile trwa ta jedna chwila czy może chwil wiele… mgnienie… zamknięcie i otworzenie oczu w nowej upragnionej rzeczywistości… wschód i zachód słońca… uśmiech księżyca… poranki wszystkie zlewające się w jeden… wieczory zmieniające swe barwy…
Pogrąża, pożera... Przypływ, odpływ… płytki oddech, urywający się w połowie… Ktoś obudził uśpione przeze mnie demony pożądania. Siedziały spokojnie i cichutko na tej najwyższej, niedosięgłej półce, a On jakby wiedział, ze właśnie tam są, że czekają na niego… jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki rozpostarły swoje zmięte kolorowe skrzydła… Smak skóry delikatnie słony, kolor oczu bezkresny ocean, usta o zapachu truskawek… słowa wysączone powoli do mojego ucha jak trucizna…
Pozostawił czasowi z rozsypanymi włosami w nieładzie…czekać… czekać… czekać…