| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 29 | 30 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 |
| 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 01 | 02 |
Wskazania do stosowania: Łagodzenie objawów przeziębienia przebiegających z uczuciem ogólnego rozbicia. Pierwszego nie mam ale za to drugie i owszem. Łyknę sobie w takim razie kosmicznie wyglądające dwie niebieskie kapsułki żelatynowe (pomimo złej przeszłości żelatyny). Pomoże?
Dawno tak nie cieszyłam się z sms’a. Uświadomił mi, że nawet Ktoś będąc za oceanem ciągle pamiętał. Wyjechała zaraz po obronie i tyle o Niej wiedziałam. Wysyłałam kartki świąteczne na jej rodzinny adres licząc na to, że kiedyś wróci… Teraz wróciła. Nieważne ile minęło zawsze jest dużo sobie do opowiedzenia.
Powinnam „medal” dostać za wczorajsze ponad 3 godziny spędzone w zimnym kinie, dokładnie 206 minut. Medal powinien być za wysiedzenie w jednym miejscu niekoniecznie wygodnym fotelu, w dodatku w zimnie. Ale wynagrodzili mi z nawiązką Francis Ford Coppola, ulubieni The Doors, groźny Brando i śliczny wówczas Sheen.
“This is the end
My only friend, the end
It hurts to set you free
But you'll never follow me
The end of laughter and soft lies
The end of nights we tried to die
This is the end”
Monetą podrzucam. Góra dół. Awers rewers. Początek na mojej dłoni. Kres z powodu nieudolności na twardym podłożu...
Zmywam resztki mazurskiego kurzu z twarzy. Dobrze mi tam było… Marzły mi dłonie w dzień bym wieczorem mogła ogrzać je przy kominku. Patrzyłam jak obok mnie powoli wszystko się kręci. Leniwie czas przesuwał wskazówki zegara. Jeziora, złociste liście drzew, drogi wybrukowane kasztanami, pachnący las, drewniany domek, opowieści snute do rana, deszcz odbijający się o szyby, smak piwa – moje uosobienie spokoju. Znalazłam a raczej przyszło nieszukane, nieoczekiwane.
Teraz brutalny powrót do „żywych”. Awantura sprzed tygodnia w pracy powróciła do mnie jak bumerang. Na przyszłość pozostaje mi nauczyć się by chować impulsywność w kieszeń. A i jeszcze powinnam się kłaniać, i szczerzyć do wszystkich współpracowników. Zwrócono mi uwagę, że jestem nieprzyjemna, chłodna i rzucam papierami. Intrygujące wnioski godne głębszej analizy. Ale to nie ja.
Dłonie ogrzewam już tylko kubkiem gorącej herbaty… a ona tak szybko stygnie…
I zasłonimy okna szczelnie, otulimy się kocem utkanym z mroku. Potem rozlejemy czerwone wino do kieliszków, dotykając szkła poczujemy na palcach cierpki smak. I między kolejnymi łykami będziemy uczyć się po raz kolejny alfabetu…