| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 |
| 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 01 |
Nad głosem się zastanawiam. Nagrywałam dziś powitanie na poczcie głosowej. To co usłyszałam jakby nie należało do mnie. Nie znam swojego głosu? Czy ja siebie słyszę inaczej niż słyszą mnie inni? Cóż... głos to nie twarz, na którą spoglądasz w tafli czystej wody… by zobaczyć.
Świeca odbija się podwójnie w monitorze… jak kocie oczy spoglądające na mnie poprzez ekran.
On gra ze mną, a raczej pogrywa sobie. Rozdaje karty. Stawki ustawia minimalne i krótkie partie. Nie daje podbić. Spojrzeniem wiąże ręce i zamyka usta. I gdy zostawia przy pustym stole po raz kolejny powraca pytanie: po cholerę tu tkwię… Bo wróci, bo On lubi grę, bo ja ją lubię…
To była sympatyczna noc. Ciepło moich bliskich znajomych, którym zawsze mogę się ogrzać. Głośny szczery śmiech. Kolorowe fajerwerki na niebie. I ten baśniowy świat w zasięgu ręki. Śnieg rozsypany szerokim gestem wokół...
Kropelki potu na dłoni. Dłonie płaczą. Jak linie papilarne biegną ich ścieżki…
Mój obraz mi się rozmazuje, moje radości maleją.
Dziękuje za:
telefon ten ważny bez przypominania,
życzenia te pamiętane i niepamiętane,
kartkę z polnymi kwiatami,
list,
zaproszenia, rozmowy,
słowa o wyjątkowości,
nierzeczywisty pocałunek na dobranoc,
białe wino.
Sama siebie przekonuję, że to przecież tak wiele...
I tęsknię tak strasznie cicho… co przeraźliwie mi wręcz dźwięczy…
Niesamowite zdjęcie. Drobniutkie krokusy rozpostarte na łagodnym rdzawym stoku górskim. A w tle góry potężne, zaśnieżone, ostre. Tu krokusy a dwa kroki obok śnieg. Niebo mocno lazurowe. I ja wiem gdzie to jest, gdzie tak jest co roku. Chcę tam być, ale zdjęcie nie ma magicznych właściwości, nie przeniesie ani w miejsce ani w czasie. Poczekam.
Droga Wiosno w związku z powyższym proszę o jak najszybsze stawienie się w miejscu wyżej opisanym.