| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 |
| 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 01 | 02 | 03 |
Bezczynność zabija. Kawałek po kawałeczku. Cichutko, dzień po dniu. Brak myśli zabija. Unicestwia wolę. Nie ma mnie, nie ma…. Po takich niedzielach, utwierdzam się w przekonaniu, że pasuje jedynie sama ze sobą. „Nie chce mi się” – zmęczenie nic-nie-ro-bie-niem. Ja aż tak nie potrafię, chce by mi się chciało. Cokolwiek… Więc jestem.
Dobrej nocy.
Ten suszący się wrzos zaskoczył mnie swoim intensywnym zapachem. Nagle przypomniał mi się zapach kosówki. Taki delikatnie mleczno miodowy, specyficzny właśnie dla niej i jednie w pewnych miejscach. Długo się zawsze zastanawiałam gdy przechodziłam co tak pachnie. Nic innego nie wymyśliłam – to musi być kosówka. I ten wrzos w zamkniętym pomieszczeniu roztacza właśnie ten zapach.
Piątek. Ciężki poranek. Pomyliłam się, drobnostka, trafiłam z tym błędem na niewłaściwą osobę, przeprosiłam, poprawię (i tak bym poprawiła bez względu na cokolwiek), nie nie wystarczy, trzeba mi publicznie wymierzyć chłostę. Ciekawe jak będzie się im to podobać… Są śmieszni w swoim zadufaniu. Tak to się nazywają „współpracownicy”, mówią o sobie „koleżanki z pracy”. Mam tam u nich już chyba całkiem grubą kartotekę. Chore, obsesyjne dla niektórych miejsce. Za to spokojne popołudnie. Potem długa kąpiel. Teraz ulubiona błękitna męska koszula. Closing Time. Żywiec.
Potrzebowałam odprężenia. Uwolnienia umysłu z wszelkich myśli. Zawsze znajdzie się coś co trzeba zniszczyć. Kartki papieru poczuły wyraźny uścisk moich dłoni. Nie potrzebuje tutaj biurowej niszczarki, osobiste papiery same układają się w odpowiedni sposób by łatwo było je podrzeć na małe kawałeczki. Nie są one tak idealnie równo poszatkowane, lecz do odtworzenia też nie są. W pracy to jest dość nudne zajęcie, tutaj wkładam w to całą swoją energię by zrobić to dobrze, i wykonuje to z zapamiętaniem, jakby to było bardzo ważne i poważne zadanie. Nie robię tego w złości, gniewie, nie przeglądam dokładnie, nie czytam, po prostu to już było. Słyszę jeszcze w głowie ten dźwięk rozrywanego papieru.
Mogę budzić się długo. Powoli odmykać powieki by po chwili zamknąć jeszcze mocniej. Mogę dzięki temu dzień zrobić bardzo sennym. Leniwie przeciągać ramiona. Na granicy snu i jawy, marzeń i iluzji. Mogę czuć zapach swojego umęczonego nocą i zarazem wypoczętego snem ciała. Otulam się jeszcze szczelniej kocem by niczego z porannego budzenia nie stracić. Sobotnie wstawanie.
Nagle na środku ulicy pomiędzy pośpiechem a machnięciem dłoni odganiającej natrętne komary zapragnęłam poczuć na ustach Jego smak.